De woestijn was stil.
Alleen de wind sprak — zacht, maar indringend.

Een reiziger naderde de Sfinx.
Zijn blik was vermoeid, zijn ogen schoten heen en weer alsof hij niet zeker wist wie hij was.

Reiziger:
“Wijze Sfinx… ik kom om te vragen wie ik werkelijk ben.”

Sfinx (langzaam):
“Wie vraagt dat — jij, of één van je maskers?”

De reiziger zweeg.
De zon brandde fel.
Schaduwen dansten over zijn gezicht, en even leek het alsof er meerdere mensen in hem schuilden.

Sfinx:
“Je hebt vele namen gedragen.
Sommige koos je zelf,
andere kwamen uit angst.”

Reiziger:
“Ja… soms moest ik iemand anders zijn.
Om niet geraakt te worden.
Om te overleven.”

Sfinx:
“En nu?”

Reiziger (fluisterend):
“Nu weet ik niet meer wie spreekt.
Wie ik ben, of wie ik speel.”

De Sfinx boog het hoofd, haar ogen glansden.

Sfinx:
“De waarheid draagt geen naam.
Ze verschijnt pas
wanneer het laatste masker valt.”

De reiziger keek naar het zand, naar zijn handen, naar de horizon.
De wind blies een spoor van stof over zijn gezicht,
en even leek het alsof één van zijn gezichten oploste in het licht.

Sfinx (zacht):
“Het verborgen leven eindigt
waar je jezelf durft te ontmoeten.”

🜃 Thema’s

• Waarheid versus identiteit
• De last van maskers en rollen
• Het ontwaken van zelfinzicht

#DeSfinx #WaarheidEnMaskers #VerborgenLeven #InnerlijkeReis #OntwakenVanZelf