De ochtendnevel hangt laag over de vijver.
Het water is stil, bijna als glas.

Finn kijkt naar zijn spiegelbeeld.
Maar het lijkt te bewegen zonder dat hij beweegt.

Finn:
“Wat…?
Dat ben ik niet alleen.”

Plots verschijnen er meer beelden —
niet één, maar vijf.
Vijf Finns in het water, elk met een andere blik.

De eerste lacht zacht.
De tweede fronst.
De derde staart naar de diepte.
De vierde lijkt te dromen.
De vijfde kijkt Finn recht aan.

Finn:
“Zijn jullie… allemaal ik?”

De lachende Finn:
“De versie die speelt.”

De fronsende Finn:
“De versie die nadenkt.”

De dromende Finn:
“De versie die verlangt.”

De stille Finn:
“De versie die voelt.”

En de vijfde — de echte — zegt niets.
Hij kijkt, ademt en voelt het water onder zich rimpelen.

Finn (fluistert):
“Misschien ben ik niet één,
maar allemaal tegelijk.”

De wind trekt over het water,
de beelden verdwijnen in zachte golfjes.

Vertelstem:
Soms lijkt het alsof we versplinterd zijn.
Alsof er vele versies van ons bestaan.
Maar ze horen allemaal bij één stroom,
één hart, één adem.

Finn kijkt naar de nevel, glimlacht.

Finn:
“Misschien ben ik niet veranderd…
Ik word gewoon steeds meer mezelf.”

#EendjeFinn #DeVijfFinns #InnerlijkeWerelden #Zelfontdekking #SpiegelVanDeZiel