De herfst had de vijver veranderd.
De lucht rook naar natte bladeren,
het water was koud en stil.

Finn zat aan de oever,
zijn kop diep tussen zijn schouders.

Finn:
“Ik dacht dat ik een nieuw begin kon maken…
maar ik heb vooral dingen achtergelaten.”

Hij keek naar de sporen in de modder.
Sommige verdwenen in het water,
andere liepen dood tegen het riet.

Finn:
“Zoveel keuzes,
zoveel keren dat ik dacht dat ik het beter wist.”

De wind trok over het riet,
een verdwaald veertje dwarrelde neer.

Finn volgde het met zijn blik.
“Alles wat ik losliet…
komt op zijn eigen manier weer terug.”

Hij zuchtte.
“En nu weet ik het niet meer.
Ik durf niet te vragen,
ik durf niet te keren.”

Een stem klonk zacht achter hem.
Het was de oude schildpad, traag maar vriendelijk.

Schildpad:
“Niemand kan altijd vooruit, Finn.
Soms ligt wijsheid in terugkeren.”

Finn keek op.
“Maar ik heb fouten gemaakt. Grote fouten.”

Schildpad glimlachte traag.
“Dan is het tijd om eerlijk te zijn —
niet om straf te krijgen,
maar om weer vrij te kunnen zwemmen.”

Finn keek naar het water.
Zijn spiegelbeeld leek zachter.
Hij knikte langzaam.

Finn:
“Misschien is eerlijk zijn
het eerste stapje terug…
naar mezelf.”

Hij stapte het water in,
liet de kou over zich heen spoelen.
De modder onder zijn poten voelde zwaar,
maar ook echt — alsof hij weer landde.

Vertelstem:
Soms lijkt er geen weg terug,
maar eerlijkheid opent altijd een deur.
Wie durft te zien wat was,
vindt de moed om weer te beginnen.

Finn keek naar de overkant van de vijver.
De zon brak even door het wolkendek.
Hij fluisterde:

Finn:
“Misschien hoef ik geen nieuw leven.
Misschien is dit genoeg —
als ik het echt leef.”

#EendjeFinn #DeWegTerug #EerlijkheidGeneest #Verzoening #InnerlijkeRust #LerenVanFouten